قهرمانان ژیمناستیک بهویژه در بخش زنان، معمولاً سنین پایینی داشته و طول دوران قهرمانی آنها هم بهخصوص برای دختران کوتاه است و رو به کوتاهتر شدن هم دارد. یکی از دلایل این مسئله آن است که اسبابهای مدرن ژیمناستیک زنان که اجازهٔ حرکات بسیار سریع، پیچیده و پویا را به دختران میدهد برای افراد کوتاه و سبک طراحی شدهاند. در المپیک ۱۹۷۲ میانگین سن دختران ژیمناست ۱۸ سال، میانگین وزن آنها ۴۶٫۸ کیلوگرم و میانگین قد آنها ۱٫۵۷ متر بود و بهترین ژیمناستهای زن تاریخ همچون نادیا کومانچی، اولگا کوربوت، و مری لو رتن بسیار کوتاهقد و سبکوزن بودند. در ژیمناستیک مردان این مسئله اهمیت کمتری دارد، چون نوع ابزارها بیشتر بر قدرت بدنی تأکید دارد تا بر انعطاف حرکتی و پویای ورزشکار.
چهار اسباب ژیمناستیک هنری زنان:
خمشدن، دویدن، کشش بدن به عنوان موقعیتهای مختلف بدن در این رشته معرفی شدهاست. امتیاز به نحوهٔ اجرا و میزان پیچیدگی و سختی حرکت داده میشود. زن ژیمناستیککار براساس میزان پرواز او از تخته پرش و نحوهٔ فرود او و عدم برداشتن قدم اضافه بعد از فرود برروی زمین امتیاز میگیرد.
این رشته از ژیمناستیکِ زنان مورد استقبال بسیاری از تماشچیان است. در این رشته حرکات و قدرتِ قسمت بالای بدنِ ژیمناست به نمایش گذاشته میشود. میزان زمانبندی و شدت نزدیکشدن در این رشته مهم است. نحوهٔ امتیازدهی بر میزان ادامهدادن حرکت بدون توقف و وقفه میباشد.
زن ژیمناست باید قدرتِ تعادل و استقامت خود را برروی میلهای که تنها ۴ اینچ (حدود ۱۰ سانتیمتر) پهنا دارد نمایش دهد.
این حرکات یک حفای تصویری است، که شامل ترکیبی از حرکات رقص و آهنگ میباشد. از ویژگیهای حرکات زمینی میتوان به استفادهٔ بهینه و مختلف از حداکثر فضای زمین و سطح پیچیدگی حرکات انجامشده برروی زمین اشاره کرد. شخصیت یک فرد ژیمناست در این حرکات نمایش داده میشود، که کنترل کلیِ بدن را به نمایش میگذارد.